Azken urteotako curriculum-garapenei esker, eta, nagusiki, Europako Kontseiluak argitaratutako Companion Volume liburuan azaldutakoan oinarriturik, areagotu egin dira bitartekotza-jarduerak hizkuntzen ikas-irakaskuntzan. Modan dagoela dio Marta Sánchez-ek “La mediación en clase de ELE: una actividad potenciadora de la competencia plurilingue e intercultural” artikuluan.

Gizarte-ekintzetan ardatz diren gaitasunekin batera —estrategikoa, komunikatiboa, autonomoa eta kulturartekoa—, bitartekotza zeharkako jarduera konplexua bilakatzen zaigu, eta hiztunari, ikasleari gure kasuan, hainbat gaitasun garatuak izatea eskatzen dio trebetasun hartzaileetan zein sortzaileetan.

Kulturalki, eskutik doaz bitartekotza, gatazka eta konponbidea. Alegia, arazo baten aurrean hirugarren baten partaidetzaren beharra irtenbidea aurkitzeko. Ideia hori, elkar ulertzeko gai ez diren bi pertsonen arteko komunikazioa erraztu nahi duen hirugarrenaren beharra, giltzarri bilakatzen da hizkuntza-bitartekotzak lortu nahi duena ulertzeko.

Europako Erreferentzia Marko Bateratuak (2005:110) dioenaren arabera, “bitartekotza-jardueretan, hizkuntzaren erabiltzaileak ez du esanahiak aditzera emateko ardurarik hartzen; bere ardura da bitartekari gisa jardutea zuzenean elkar ulertu ezin duten solaskideen (oro har, baina ez beti, hizkuntza desberdinetako solaskideen) artean. Bitartekotza-jardueren adibide dira ahozko interpretaritza eta idatzizko itzulpena, eta baita hizkuntza berean egindako laburpena eta parafrasia ere, hartzaileak jatorrizko testuko hizkuntza ulertzen ez duenean”.

Horiek horrela, bi solaskideren arteko bitartekotza-prozesuan mezuak deskodetzeaz eta birkodetzeaz gain, informazioa hautatu eta murriztu beharko du bitartekariak, eta mezuari lehentasuna eskaini kodifikatuta dagoen moduaren kaltean; erabakigarria baita  komunikazioaren arrakasta bermatzeko.