Artikuluan, pentsamenduok guretzat izan dezaketen aplikagarritasuna azaltzeko ahalegina egingo dugu: gaia testuinguratzen saiatuko gara, kalitateak izan duen bilakaera historikoaren laburpena eginez. Ondoren, kalitatea zerbitzuen munduan kokatu eta kontzeptuak irakaskuntzaren eta euskaltegien esparrura ekarriko ditugu.

Ezin esango dugu lantxo hau HABEren sorreratik hona gertatuaren balantzea denik, ezta gutxiagorik ere; oraingo hau azaletik begiraturiko hainbat daturen bilduma baizik ez baita. Horregatik, hain zuzen, ez duzu hurrengo orrialdeotan inolako baloraziorik aurkituko. Erakunde hau, 1981.ean sortua, eta hurrengo hamar urteetan gertatua hori baino sendoagoa, sakonagoa eta garrantzitsuagoa da, noski, oraingoa bezain arin tratatua izateko. Honako laburpen txiki honek ez luke, beraz, ez galaraziko ezta ordezkatuko ere hamarkada honetan HABEk egin eta garatzen ari den lanak merezi duen azterketa sakona.

Santurtziko Euskaltegian maiatzeko 3. asteburuan barnetegitxo bat egingo

dugu nahi dugun irakasleok (8-1O), lanean planteatzen zaizkigun arazo

pedagogikoak aztertzeko eta berauei konponketa emateko. Baina oraingoz

asmo hutsa denez, bego honetan momentuz eta utz dezagun beste baterako

kontaketa zehatzagoa.

Oraingoan beste esperientzia baten berri eman nahi dizuegu: Itaun taldea: ari

gara. Zer da hau?

Funtsezkoa da euskara-irakaslearen prestakuntza, helduen euskalduntze/ berreuskalduntze-egitasmoari behar hainbat etekin aterako bazaio. Funtsezkoa halaber, irakasleak lankideengan ezezik bere buruarengan ere behar hainbateko konfidantza izan dezan.

Baina hori esanda, eta jadanik lanean ari den irakaslearen kasura mugatuz, nori dagokio oinarrizko egiteko horren ardura? Erakundeei? Euskaltegiei? Irakasleari berari? Guztiei, nere ustez, horretan denok bait dugu zer erantzunik. Beraz, bakoitzak bereari eutsi beharko genioke eta denok elkarri kontuak hartu. Ondoko lerrootan, zerrendako azkenekoari helduko diot, irakasleari alegia, bere prestakuntza iraunkorra zertzeko lagungarri gerta dakiokeen baliabide bat aurkeztuz. Ekarpen txiki honen bidez, irakasleak bere burua janzteko erabiltzen duen tresneria hobeago dezakegulakoan.

Lan hau Labayru Ikastegiko Euskara Arloaren egitamu eta ekintzen artean kokatu behar da*. Ikastegi honek urte asko darama helduen alfabetatze-lanean murgildua. Arlo hau nahiko ondo ezaguturik, azken urteotako ikaslegoa ikusita, hurrengo arazoaz jabetu da Ikastegiaren zuzendaritza: gero eta euskaldun alfabetatu eta tituludun gehiago dagoela, eta, ordea, gero eta euskara gutxiago eta pobreagoa erabiltzen dela.

Harritzekoa eman dezake, irakasleen heziketarako aldizkari batean batez ere, hizkuntz ikastaroen moldaketa-ereduak deskribatzen dituen artikulu batekin topo egiteak. Alabaina, zalantzarik gabe, antolamenduak izan dezake, esate baterako, testu-liburuak aukeratzeak baino garrantzi handiagoa eta, Euskadiko O.H.O.n euskara eta gaztelania nahastuz ematen diren A, B eta D ereduetan pentsatzen badugu, garbi ikusten da nolako eragina duten alor pedagogiko eta linguistikoan erabaki administratibo hutsek.

Pauso nabaria eman da Euskal Herrian euskararen irakaskuntzari dagokionean, azken bospasei urteotan; oinarri-oinarrizkoa den irakaslego erabat profesionala moldatzen hasteaz aparte, metodogintzako ahaleginak ere ez dira makalak izan.

Maureen McGarvey, RSA Dipl. TEFLA (1); Newcastle-n (Ipar Ingalaterra) jaioa eta Donostiako Lacunza Akademiako EFL (2) irakaslea eta Lacunza-International Houseko irakasle-prestatzaile da. Bera Londreseko ITTiko (3) irakasle-prestatzaile titulatua dugu. Bereziki goi mailako ingelesaren irakaskuntzan aritzen da.

Berarengana jo dugu irakasleen prestakuntzari, irakasle-prestatzaileei eta irakasle-zentruari buruzko informazioaren bila.