Oso ekintza korapilatsua da irakurtzea; tartean dira irakurlea, testua, eta, jakina, irakurlearen eta testuaren arteko elkarreragina. Alderdi horiek guztiak jarriko dizkigu aurrean Claudette Cornaire-k, Ottawa-ko Unibertsitatean frantsesa bigarren hizkuntza irakasten duen andereak. Liburu honek, bere luze-zabalerari, irakurtzeak hizkuntza bigarren eta arrotzen didaktikan dituen lekua eta egitekoa arakatu nahi ditu, lehenengo aldiz arakatu ere.

Liburuaren asmoa hizkuntza arrotzak ikasteko sarbide zuzeneko sistemak ezartzearen oinarrizko arrazoiak eta moduak erakusten dituen gida praktikoa izatea da. Liburua idazterakoan, ikaslearen autonomia eta autogidaren gaiak, eta sarbide zuzeneko sistemen antolaketari dagozkion arazo praktikoaren gaiak lehendabiziko aldiz ukitu genituenean guretzat baliagarrienak izan ziren informazio eta argudioak eskaintzen saiatu gara.

Hemen kontatzen diren istorioak zazpi hizkuntz ikasle bikain heldurekin izan nituen ordu beteko elkarrizketa grabatuetan oinarritzen dira. Aurrerago, elkarrizketa antzekoak egin nizkien beste ikasle batzuei, baina hauen trebetasun orokorraz ez nekien ezer. Irakurleei guzti hauek ezagutarazten diegu, honela hizkuntza arrotzen ikaskuntzari buruzko beren ulermena frogatu eta gara dezaten. Izenak eta garrantzirik gabeko xehetasun batzuk aldatu egin ditugu, baina elkarrizketatuak benetakoak dira.

Esan ohi da —eta hori, dudarik gabe, aldez bakarrik da gezurra— hizkuntzen irakaskuntza dela oraindik ere lan pedagogikoen artean kontserbadoreenetako bat, eta bera dela bere helburu propioetatik (berezko hizkuntzaren funtsa den komunikazio-sistema ezagutu eta menderatzen ikastea) maizenik desbideratzen dena nolabaiteko xede historiko-kulturalen probetxutan (hizkuntza ideal baten arauak irakatsi, Grezia klasikoaren pentsamendu gramatikala berregin, "idazle onak" betikotu, etab.).

Liburu honek irakasleak irudiak erabiltzeko modu berriak asma ditzan oinarria eta adorea ematea nahi nuke. Liburuan ematen diren irudiak erabiltzeko moduen adibide ugariak A partea Irudiak hizkuntz ikasgelan atalean, deskribatutako printzipioen adibide izateko aukeratu dira.

Gaurko gizakiaren arrakasta, bakarkakoa nahiz taldekakoa, bi baldintza hauen pean dago: 1) arazoei irtenbide emateko informazioak tratatzen jakitea, 2) informazio horiek igortzen jakitea, hau da, irtenbideak eta horietara iristeko erabili diren metodoak komunikatzea. Kuestioa jakitearen transferta denean edo norberaren ikuspegiak defendatzea, adierazpidea jeneralean hitza izaten da, zehazkiago esateko, testua. Beraz, ez da aski ideien jabe izatea; horiek adierazten jakin behar da.

Hizkuntza "arauen mende" zegoen eta, beraz, irakaskuntzak eta ikaskuntzak jarduera arautuak behar zuten izan: prozesua bat zetorren objektuarekin. Objektuaz ditugun pertzepzioen isla hau, praktikan ez da aldatu: metafora aldatu da. Orain "estrategiaz" mintzatu ohi gara; komunikatzea, hizkuntza estrategiaz erabiltzea da.

Esaldi bakoitzeko hitz berriak arbelean idazten ditu eta ikasle bati edo biri errepikarazten dizkio. Ondoren, ikasleei hitz berri horiek beren hiztegi-koadernoan idazteko agintzen die. Gero, ikasgaiko testua irakurtzen du liburutik eta testu horri buruzko galderak egingo ditu. Bukatzeko, ikasleek beren liburuan irakurtzen dute testua, irakasleak aginduta. Txirrinak jotzean, hurrengorako ikasi behar dituzten hitzak ematen dizkie. Zer akats du 1978an lizeo batean gertatu zen eta metodo berdintsuarekin, aldi berean, beste milaka ikasleri emandako irakaskuntza modu horrek?