Hizkuntza-komunikaziorako gaitasuna egiaztatzeko proba batek, bidezkoa izango bada, hainbat betekizun tekniko eta etiko zorrotz bete behar ditu. Egiaztatze-probak prozesu jarraitu baten emaitza dira, eta hizkuntzalaritza aplikatuak eta psikometriak bideak zehazten dituzte. Hain zuzen ere, hizkuntzalaritzak hizkuntza-gaitasuna zer den definitzen eta horren ezaugarriak zehazten laguntzen du, eta psikometriak gaitasun hori zuzen neurtzeko beharrezko prozedurak eta printzipioak aplikatzen ditu. Lan honetan, bidezko egiaztatze-proba batek jarraitu beharreko urratsak deskribatuko dira. Hamar dira aipatzen diren pausoak eta bakarra da bilatzen den helburua: kalifikazioen baliotasuna. Egiaztatze-proben azpitiko oinarri sendo batek bakarrik bermatuko du kalifikazioek alborapenik ez dutela, horien erabilera zuzena dela eta ondorio negatiborik ez dutela; hau da, emaitzek egoki eta zuzen islatzen dituztela hautagai baten hizkuntza-komunikaziorako gaitasunak.

https://doi.org/10.54512/VXMJ6717

Sakabanaketa digitalaren garaian, ikasleen idazkien zuzenketak beharrezkoa bezain astuna izaten jarraitzen du, bai eta konplexuagoa, teknikoagoa eta askotarikoagoa ere. Online programa espezifikoak erabiltzen ditugu, hiztegiak eta itzultzaile automatikoak kontsultatzen ditugu; eta, horrez gain, beste egile batzuekin ere lankidetzan aritzen gara edo Wikipediatik “kopiatu eta itsatsi” egiten dugu. Betiko aholkuak (zuzendu ikasteko, hitz egin ikaslearekin) baliozkoak dira oraindik ere, baina berrikuntza teknologikoak bata bestearen atzetik datozkigu eta ez dugu argi zer egin.