Didaktika

Bigarren gerra mundialaren ondoren, bigarren hizkuntzen irakaskuntzan gertatu den aldaketarik nabariena komunikazio-joeren indartzearena izan da. Joera hau gero eta gehiago indartu da 1960. urteaz geroztik, metodo audiobisualen abiapuntu metodologikoen oinarrian dagoelarik.

Metodo honen helburua gaur egungo euskara-ikasleei ulertaraztea da eta, bide beretik, euskaraz hitz egiten irakastea. Metodo osoa xede hau lortzeko gorpuzten da, programazio baten inguruan.

Hitzaren lorpen-prozesua argituerazi egin du S.G.A.V. sistemak. Izan ere, entzute, keinugintza, afektibitate eta hitza sortzearen arteko loturak estuak direla azaldu baitu. Honela bada, esan daiteke S.G.A.V. metodoak irakasten duena ez dela hizkuntza, egitura den neurrietan bakarrik, baizik eta hizkuntzako egiturei dagokien gorpuzkera ere bai. Gorputzak ere badu zeregina komunikazioan. Hauxe da gaitasun baten lorpenean lehenengo pausoa: imitazio-erreprodukzio-aldia.

Linguistikak hizkuntzari buruz sorturiko teoriak eta hizkuntza desberdinez eskaintzen dituen zehaztapenak eginkizun praktikoetara ekartzea, hauetarako egokitzea eta, izenak berak nahiko argi dioenez, hauei aplikatzea dagokio hizkuntzalaritza aplikatuari. Honen xedea praktikoa da, ez teorikoa. Hizkuntz aplikazioen eremuak asko dira: itzulpen teknikak, komunikabideen ingeniaritza, literatur kritika,  hizketa-akatsen sendabideak, etab.

Bi dira gure klaseetan erabil ditzakegun bideak experimentaziorako metodoa aukeratzerakoan. Metodo «standard» baten atxikimena izango litzateke bata, eta joera eklektikoaren hautapena bestea.

Lan-bilduma baten aurrean gaude, berehalakoan zulo handi bat betetzera datorren liburu mardul baten aurrean, talde didaktikoaren lanaren lekuko eta, bestetik, euskaltegitakoaren adierazle eta garantia.