Jakina denez, metodo gehienek berdintsu tratatu izan dute behe eta goi-mailako ikaslea edota behintzat metodologia berdina ezarri izan zaie biei. Ikaslea hasiera-hasieratik gure eskutan izan bada, errazago gerta dakiguke eskolen antolatzea, baina bata ikastaro trinko batetatik badatorkigu, bestea urtetan gaueskolan aritua bada, bestea bere hizkuntza ahaztu duen euskalduna bada eta bestea nik ez dakit zer baldin bada, nola antola klase hori? Nork eta zein materialez taxutu hamabost ikasleko klase hori?

«Atalase maila» kontzeptua J. A. van Ek-ek sortua da, unitate metagarrizko sistema europarraren barnean, Europako hizkuntzen irakaskuntzarako gutxieneko maila definitu asmoz. Kontzeptu hori ez zaio berez inongo hizkuntzari bereziki lotzen, edozein hizkuntzarentzat balio baitu.

Bigarren gerra mundialaren ondoren, bigarren hizkuntzen irakaskuntzan gertatu den aldaketarik nabariena komunikazio-joeren indartzearena izan da. Joera hau gero eta gehiago indartu da 1960. urteaz geroztik, metodo audiobisualen abiapuntu metodologikoen oinarrian dagoelarik.

Linguistika estrukturalista eta psikologia behaviorista sorburutzat hartuz, metodologia indartsua sortu zen. Hiru hamarkadatan zehar nagusi izan da irakaskuntzan, bere forma desberdinetan, teori mailan behintzat; askozaz zailagoa baita ikasgeletan zer pasatu den jakitea.

Lan-bilduma baten aurrean gaude, berehalakoan zulo handi bat betetzera datorren liburu mardul baten aurrean, talde didaktikoaren lanaren lekuko eta, bestetik, euskaltegitakoaren adierazle eta garantia.